 |
|||||
28.6.05  Oooooohhhhhh! Raddir í höfðinu á mér keppast við að hvetja mig til þess að fækka aumingjum heimsins um einn. Er á skrííííming deddlæn enn eina ferðina og orðin verulega hugsi yfir því. Þetta er einhver geðsjúkdómur, í alvörunni, ég get ekki vanið mig af þessu. Kem því alltaf þannig fyrir að ég þarf á einhverjum tímapunkti að vinna 23 tíma á sólarhring, eins og togarasjómaður í ægilegri aflahrotu, vegna skipulagsleysis og leti. Mig langar til að rista sjálfa mig á kvið. Langar að útskrifa mig af áttundu hæðinni á Strandhótel. Langar að styttaméraldurfyrirfaramérkálamérdrepamig. Nei nei. Vegna aflahrotunnar verður ekkert um skemmtileg blogg á þessari síðu í bráð, heldur aðeins bull, kjaftæði og sundurlausar svívirðingar. Einu get ég þó montað mig af. Ég hafði einogsjálf, alfarið á eigin spýtur, áttað mig á því að Ásta S. Guðbjartsdóttir væri ekki til, nema sem annað sjálf Snæbjarnar í Bjarti. Fór einhverju sinni að hugsa um fjölhæfni þessarar manneskju, sem sést þó aldrei opinberlega, og spá í nafnið á henni. Ég hugsaði: Hverjar eru líkurnar á því að til forlags sem kennt er við Guðbjart í Sumarhúsum ráðist kona sem heitir Ásta S(óllilja) Guðbjartsdóttir? Og þó ég fatti aldrei neitt nema ég sé mötuð á því með teskeið, þá kom yfir mig moment of clarity og ég fattaði djókinn. Ég viðraði þessa kenningu m.a. við bókhneigðan vin minn (sem hefur meiraðsegja gefið út hjá Bjarti) í fyrra. Hann varð eins og feitletrað spurningamerki í framan og sagðist ekki hafa neina trú á því að Snæbjörn léki tveimur skjöldum á þennan hátt. Ég þagði, en var fullviss í minni sök. Svo gat ég, mér til stórkostlegrar gleði, rekið þetta ofan í vininn eftir afhjúpunina miklu á Bjartsvefnum í síðustu viku. Að geta rekið vini mína á stampinn færir mér alltaf mikla skyndikæti, sálarró og almenna lífshamingju. Horfði gapandi á fréttir, Ísland í dag og Kastljósið í kvöld. Bubbi vs. Eiríkur vs. Helga Vala og Hallgrímur. Ég held að það sé ekki tilviljun að nýjasta miðli 365 var valið nafnið Sirkus. Þetta er með ólíkindum. "Ef þú hlypir á brókinni niður Laugaveginn öskrandi Greiðið afnotagjöldin! þá væri það frétt." Í mínum prívatheimi (sem er kallaður microcosmos í bókmenntafræðinni) finnst mér það alltaf frétt þegar ég rekst á fólk sem ég er stórkostlega ósammála. Svo ég orði það varlega, eins og sannri dömu sæmir, þá er fegurðarskyn Ágústs Borgþórs eigi alllítið frábrugðið mínu. Jæja er þetta ekki að verða nokkuð langt? eins og fraukan sagði við Þ.Þ. í kirkjugarðinum. Löng nótt framundan og jafnvel dagur þar á eftir. See you in hell, succers. P.S. Ef einhverjir af mínum vinum og velunnurum vita um ódýrar bílaleigur hér í borg, þá mega þeir alveg gera góðverk dagsins og segja mér frá því í kommentakerfinu. ::: 01:20 ::: Thorunn 27.6.05 G.S. Á föstudagskvöldið horfði ég á þáttinn hans Guðmundar Steingrímssonar með öðru auganu. Reyndar horfði ég með báðum augunum, en á öðru eyranu hafði ég símtólið og með munninum var ég að tala í símann, hálfan þáttinn, þannig að ég er ekki alveg áreiðanlegasti gagnrýnandinn. En það sem ég sá fannst mér skemmtilegt. Mér finnst Guðmundur sætur, klár og fyndinn (allt sem prýða má einn mann...) þó að ég sé illa að mér um stjórnmála- og lífsskoðanir hans eða innræti að öðru leyti. Þekki hann heldur ekki neitt, hef bara einusinni talað við hann ofurö í einhverju útgáfupartýi fyrir heilum mannsaldri síðan (man sumsé ekkert hvað okkar fór á milli), og svo sá ég að hann sat fyrir framan mig á Batman begins um daginn. Það fer soldið í taugarnar á mér að sjá fólk strax afskrifa þáttinn hans Guðmundar á hinum og þessum bloggsíðum. Er ekki nokkuð augljóst að stressið sem fylgir því að stýra fyrsta þættinum á glænýrri sjónvarpsstöð er allnokkurt? For kræing át lát, það var talið niður í útsendinguna, eins og talið er niður í nýja árið á gamlárskvöld! Ættu þau mannkerti sem treysta sér ekki einusinni til að skrifa undir nafni á kommentakerfum bloggsíða ekki að taka svolítið mið af því? Ég bar kennsl á eðlilegt stress hjá Guðmundi, en líka góðan húmor og skemmtilegheit, sem ég hef einmitt átt að venjast úr pistlum hans í Fréttablaðinu og víðar (hann hefur komist í úrklippubók T.p. og þar lenda nú bara fáir útvaldir). Ég spái því að ef sjónvarpsstöðin Sirkus endist eitthvað, þá mun Guðmundur standa sig stórvel og áreiðanlega verða besti þáttastjórnandi okkar æslendinga frá upphafi. Ef einhver velkist í vafa, þá hef ég smekk sem er eins og eftir auglýsingu frá Sævari Karli, er spámannlega vaxin og bý yfir dágóðri skyggnigáfu ofan í kaupið. ::: 01:15 ::: Thorunn 26.6.05 Ingólfur Hávarðarson Í dag var skírður fyrsti bróðursonur minn, engilfríður drengur, sem hlaut nafnið Ingólfur. Mikið varð ég nú fegin að pilturinn var ekki látinn heita Aron Snær eða Tristan Krútt eða Blævængur Óli. ::: 16:57 ::: Thorunn 23.6.05 I´ve got you under my skin. ::: 17:56 ::: Thorunn 22.6.05 Ráð Um daginn var pönkarinn að þvælast innogútúrgeðveikur á skemmtistað sem kenndur er við númer. Skipti engum togum að þar hitti hann fyrir eitt helsta spúttnikkið í bloggheimum og tók það tali. Aldregi hafði pönkarinn séð spúttnikkið áður (nema á mynd á netinu) en það kom þó ekki í veg fyrir að hann valtaði yfir manngreyið á skítugum hermannaklossunum og kjaftaði það undir borðið. Þetta vill stundum henda þegar pönkarinn hefur drukkið dómgreind sína í orlof, eða - eins og pönkara er siður - hreinlega dópað sig út úr vetrarbrautinni. En það sem helst lá pönkaranum á hjarta var þetta: Hann hafði lesið tvær mj. mj. skemmtilegar bloggfærslur eftir spúttnikkið sama daginn og langaði til þess að vara það við ýmsum gildrum sem liggja í leyni í bloggheimum og hrakið hafa margan góðan bloggarann af bloggvellinum. PÁÁ, félagi pönkarans, bloggaði til að mynda eins og engill, daglega í tvo mánuði, og tókst á örskammri stund að verða vinsælasti bloggarinn í veröldinni. Heimsóknir skiptu tugþúsundum, kommentakerfið fylltist, Egill Helgason fór að nauða í honum um að sitja með öðrum karlpungum í sunnudagsþætti sínum, Illugi Jökulsson gat ekki stillt sig um að stela heilli færslu af honum og leggja síðu tvö í DV undir hana...osfrv osfrv. Skjalfestar eru áreiðanlegar heimildir fyrir því að leiðarahöfundur Morgunblaðsins hafi verið kominn á fremsta hlunn með að fjalla um undrabloggið (eða var það höfundur Reykjavíkurbréfsins?) og forsetaónefnan var líklega farin að fægja stórriddarakross handa PÁÁ þegar hörmungin dundi yfir: Hann lokaði sjoppunni og hætti að blogga. Enginn veit hvers vegna. Mörgum reynslusögum og extraspesíal ráðleggingum frussaði pönkarinn ofan í hálsmál spúttnikksins til að freista þess að halda því sem lengst við bloggið. Spúttnikkið tók öllu saman með stöku jafnaðargeði og reyndi lítið sem ekkert að flýja undan í ofboði. En pönkarinn er ein af þessum óþolandi mannverum sem vita aldrei hvenær þær eiga að láta staðar numið. Hann langar að hripa þessar ráðleggingar niður, handa öðrum sem eru ekki eins verseraðir og hann sjálfur. Ef bloggarar vilja endast í bloggheimum skulu þeir varast eftirfarandi: 1. Að blogga yfir sig Allir hafa einhvern tíma heyrt mýtuna um að fólk geti lesið yfir sig. Þessi mýta er oft dregin fram ef fólk í erfiðu háskólanámi þarf skyndilega að leggjast inn á geðdeild. Þar sem pönkarinn er ákafur sannleikselskandi langar hann að segja fáfróðari lesendum að það er ekki hægt að lesa yfir sig. Hins vegar getur fólk haft eitthvað fyrir í heilanum (t.d. einhvern vel útilátinn geðsjúkdóm) sem hrekkur í gang þegar andlegt álag er mikið. Þeir sem ekki hafa sjúkdóm sem liggur í leyni í heilanum... tja, þeir geta bara lesið alveg eins og þá lystir. Eins er þetta með bloggið. Menn blogga allajafna ekki yfir sig, þó að þeir bloggi mikið, nema þeir hafi eitthvað fyrir í karakternum sem stenst ekki álagið. Tildæmis úthaldsleysi eða hugmyndafátækt. Því þarf bloggarinn að leggjast í sjálfsrannsókn þegar byrjað er að blogga og ákveða hversu mikið hann ræður við, með hliðsjón af karakter, en ekki láta koma sér á óvart og gefast upp ef hann getur t.d. ekki bloggað daglega (eða oft á dag) til lengri tíma. Það geta fæstir. Gott getur líka verið að sitja á góðum hugmyndum og bræða þær vel með sér áður en þeim er fleygt inn í ljósleiðarana. Geyma jafnvel sumar hugmyndir þangað til næst. Þá eru meiri líkur á því að bloggarinn endist lengur, bæði sjálfum sér og öðrum til skemmtunar. 2. Að koma sér ekki í rétta krádið. Þetta hefur skemmt margan góðan bloggarann. Eins og fræðimennska, þá snýst blogg um skjallbandalög. Þú vitnar í mig og ég vitna í þig. Sá sem fær flestar línur í indexinu (eða flesta linkana/kommentin) er sá sem viðkomandi vill vera með í liði. Ef hinn bloggarinn vill ekki taka þátt í geiminu, þá er það strax augljóst. Þá linkar hann ekki á móti, svarar ekki kommentum osfrv osfrv. Hápunkturinn er að tileinka heilu og hálfu færslurnar einhverjum öðrum bloggara: Sbr. Hún Þórdís var að tala um þetta um daginn... Eða: Djöfull er hann sniðugur hann Eiríkur Örn Norðdahl... það þýðir að bloggarinn vill vera memm og býst þá við sama á móti. Barnalegt? Jáháháhá. En það er sárt að standa einn í bloggheimum og það er erfitt fyrir egóið. Þess vegna hætta lónerarnir yfirleitt fljótlega. 3. Að falla í drullupytt kommentagræðginnar Hér eiga að klingja margar viðvörunarbjöllur. Flestir bloggarar hafa kommentakerfi, en það þýðir ekki að öll kommentakerfi séu mikið notuð. Þetta tengist auðvitað ráði númer 2. um rétta krádið. Ef bloggarinn stendur einn, þó að hann sé kannski lesinn af hinum og þessum nóboddíum útí bæ, þá kommentar enginn hjá honum. Og jafnvel þó að bloggarinn sé í ágætu krádi þarf ekkert að vera að hann fái alltaf komment. Stundum er bara engu við að bæta, margt fólk er hrætt við að láta orða sig við þá fánýtu iðju að lesa blogg og annað fólk er hreinlega bara feimið. Þetta verður bloggarinn að búa sig undir. Í þessum efnum hefur pönkarinn oft þurft að bíta í gallsúr epli. Stundum skrifar hann eitthvað sem honum finnst svo hrikalega fyndið og gáfulegt og skemmtilegt að hann getur varla staðið upp frá tölvunni fyrir hlátri og sjálfsánægju. Og við slíkar aðstæður er eðlilegt að búast við hellingsathygli frá blogglesendum. En athyglin og aðdáunin lætur stundum á sér standa. Hið sjálfsagða komment: "Loksins! Loksins!" hefur t.a.m. aldrei verið skráð inn á kommentakerfi þessarar síðu. Þegar pönkarinn var pathetic, þá sat hann stundum við tölvuna og beið þess að einhver hrósaði honum fyrir sniðugheitin. Hann ýtti á refresh refresh refresh og lyppaðist síðan grátandi niður ef engum hugkvæmdist að kommenta. Þá hugsaði hann stundum um að hætta að blogga. Hann hugsaði: "Jæja, ég ætla ekki að kasta fleiri perlum fyrir svín. Lepjið drullu í helvíti helvítis skítapakk!" En núna, þegar pönkarinn er úberkúl, þá lætur hann sér í léttu rúmi liggja þó að kommentin séu fá eða engin. Hann gramsar bara í minninu og hugsar um fræg skáld og rithöfunda sem hafa einhverntíma sagt við hann á sautjánda glasi: "Ég les bloggið þitt á hverjum degi. Ég er hætt/ur að vinna/lesa/sofa/stunda kynlíf vegna alltumlykjandi aðdáunar minnar á þér. Ef þú hættir að blogga, þá hengi ég mig." 4. Að láta særa sig út af bloggvellinum Ef bloggarinn kann að taka skítkasti, þá er ekki mjög líklegt að hann falli í þessa gildru. En mikið skítkast á vettvangi sem einkum er hugsaður fyrir skemmtun og afþreyingu getur verið þreytandi til lengdar. Bloggarar eru líka upp til hópa viðkvæmir og hégómlegir. Til þess að varast að fá yfir sig of mikið skítkast, þá gildir þetta þrennt: a. Að rífa ekki stólpakjaft What goes around comes around. Ef bloggarinn ætlar að vera illvígur og kjaftfor þarf hann að kunna það - og helst sleppa því að nafngreina þá sem hann vill tala verulega illa um. Ef bloggarinn kann það ekki, þá fær hann sjálfur yfir sig ókjörin öll af drullu og skítkasti. b. Að segja ekki of mikið Ef bloggarinn ætlar að láta bera virðingu fyrir sér, þá verður hann að halda kúlinu. Það þýðir ekki að vera of persónulegur og draga háalvarleg hjónabandsvandræði inn á bloggið, eða nafngreina óvini, hjásvæfur eða barnsfeður/mæður osfrv. sem gætu haft ýmislegt við það að athuga að láta tala um sig á netinu. Þarna úti eru líka hjartalausar skepnur sem eira engu, og ef bloggarinn hegðar sér á þennan veg getur hann bókað að það verður hlegið að honum svo undir tekur í internetinu. Enginn vill heldur vera í skjallbandalagi með slíku fólki, nema aðrir vælukjóar. c. Að svara ekki klikkhausum Þó að bloggarar séu saklausir og skemmtilegir, fá þeir alltaf yfir sig einhvern skammt af nafnlausum leiðindapúkum sem finnst gaman að misskilja hlutina og fara stundum að úthúða bloggaranum í kommentakerfinu. Best er að svara þeim ekki, nema bloggarinn hafi gaman af því að standa í tilgangslausum þrætum við fólk sem hann veit engin deili á. 5. Að skoða of mikið af bloggi Þetta getur reynst skeinuhætt. Ef bloggarinn missir stjórn á sér og les sig eftir bloggþráðum í allar áttir, tímunum saman, þá kemst hann að því að 80% þeirra sem blogga eru óskrifandi aumingjar sem hafa ekkert að segja (en segja það samt, án afláts) og það vill brenna við að eftir slíka þeysireið langi bloggarann ekkert til að vera í þeirra hópi. Af tómri hjartagæsku deilir pönkarinn þessu með lýðnum, með það fyrir augum að halda góðum bloggurum við bloggið. Beware my friends. Beware. ::: 01:45 ::: Thorunn 18.6.05 Þátíð dagsins er að finna í DV: "Réttarmeinafræðingurinn sem krauf líkið af Vaidasi Vucevicius og fann þar mikið magn af amfetamíni í plastumbúðum." (Bls.21) ::: 17:03 ::: Thorunn 16.6.05 Móðgun Ég er algjörlega undrandi og öldungis krossbit. Já, allt í senn hneyksluð, sár og móðguð. Tilfinningarnar ólmast trylltar innan í mér og verulegt rask hefur komist á persónuleikaraskanirnar. Nornin hringdi í mig áðan og sagði þetta áður en hún heilsaði: "Þarft þú ekki að fara að fá þér að [RITSKOÐAÐ]!" Þegar ég hváði og saup hveljur í sömu andránni, eins og allar sómakærar stúlkur hefðu gert í mínum sporum, þá hélt hún áfram: "Þú skrifar ekki um annað á bloggið þitt en einhverja sæta stráka og kynþokkafulla karlmenn...datt bara í hug að þú hefðir þörf fyrir almennilega aksjón á þessu sviði". Þegar ég hafði þefað af ilmsaltinu, sem ég hef alltaf nærhendis til þess að hindra yfirlið við aðstæður sem þessar, sagði ég Norninni að nú hefði hún gengið of langt. Nú væri mælirinn blindöskuþreifandi fullur. Rétt er það að tattúin á hálfnakta rithöfundinum settu mig örskotsstund útaf laginu (en ekkert meira en örskotsstund) og maðurinn með ljóta nafnið ýtti öðru heilahvelinu út í örlitlar pælingar um karlmannlega fegurð...EN kaflinn um vegavinnudrengi þjónaði þeim tilgangi að vera háðsádeila á frétt í Fréttablaðinu og ber því aðeins háþróaðri kímnigáfu fagurt vitni. Getur verið að lesendur mínir...já og jafnvel vinir mínir, skilji mig alls ekki? Ha? Ég er í drasli yfir þessu. Bókstaflega í drasli. ::: 18:15 ::: Thorunn Að vita Mér líður asnalega þegar ég fæ að vita eitthvað sem mér finnst að ég hafi átt að vita. OG ekki síst: hef á tilfinningunni að allir hafi LENGI vitað nema ég. Því spyr ég: Vissu ALLIR að það var Christian Bale sem lék litla strákinn/aðalhlutverkið í Empire of the Sun eftir Spielberg og öðlaðist geðveika heimsfrægð fyrir? Ha? Held að vinkonu minni hafi líka liðið svona í dag þegar hún spurði mig hver Stína og Tóní væru, sem ég tala svo kumpánlega um að ég hafi mætt á Laugaveginum í gær. Þeim sem vita það ekki skal sagt að Stína og Tóní eru "mæðginin" úr Keflavík sem flakka saman um borgina, búa saman, eru saman til ama og leiðinda í fjölbýlishúsum og illar tungur segja að séu jafnvel meira en "bara mæðgin" (wink, wink say no more, say no more). Ég sagði vinkonu minni að þó að manni finnist eins og maður eigi að vita hvað þetta fólk heitir, þá er það ekkert endilega svo. Ég er tildæmis bara nýbúin að læra nöfnin á þeim. ::: 17:08 ::: Thorunn 15.6.05 Linus Roache Pönkarinn er veikur fyrir karlmannlegri fegurð, hann dregur ekki fjöður yfir það. Á Batman Begins tók hann sérstaklega eftir þessum og mundi þá eftir prestamyndinni góðu. Þvílíkt djöfulsins megabeib! Annars var Batman Begins ferlega skemmtileg, þó að kynhvötin hafi náð yfirhöndinni um stund. ::: 22:48 ::: Thorunn Menntamálaráðherra "Ég er algjörlega undrandi...menn geta ekki komið fram með svona fullyrðingar og staðlausa stafi sem enginn fótur er í." Fréttir Stöðvar 2. ::: 18:41 ::: Thorunn Um vegavinnustráka og fleira Fór með soninn til tannlæknis í morgun og gekk svo Laugaveginn (já, maður er bara alltaf úti í sólinni). Hitti þrjár persónur sem ég kannaðist við; rithöfundinn Stefán Mána og hin nánu mæðgin Stínu og Tóní. Eina af þessum persónum spjallaði ég lítillega við. Hún var léttklædd á reiðhjóli og hálfvegis neyddi mig til þess að segja að hún tæki sig vel út á hjólinu. * Gleymdi að segja frá því í gær, en á Sólon (sem ég er í fýlu við vegna slakrar þjónustu) stendur yfir málverkasýning Vilhelms Antons Jónssonar (Villa naglbíts). Málverkin eru viðbjóðslega ljót og alveg efni í martraðir margra vikna, enda hafa þau sennilegast verið máluð í einhverju bingóæði. Þetta eru risastórar myndir, sem flestar sýna atlot karls og konu, en inná þær eru hripaðar sundurlausar svívirðingar í bland við stærð- og efnafræðiformúlur. Ég hef löngum öfundað ungt fólk sem hugkvæmist að reyna sig við einhvers lags listsköpun og lætur strax til skarar skríða - alveg óháð hæfileikum - og dettur ekki eitt augnablik í hug að verk þess séu ekki gjaldgeng við hliðina á öllum hinum. Sjálfsefasemdir, minnimáttarkennd, þrælslund...ekki til í orðabókinni og það skilar sér. Mér sýndust flestar myndirnar hans Villa vera seldar. * Hvers vegna er það frétt í Fréttablaðinu í dag að einhver Guðrún Sigurðardóttir gagnrýni klæðaburð kynsystra sinna? Segir í fréttinni að Guðrún þessi sé Reykvíkingur frá blautu barnsbeini, búi í miðborginni og fylgist vel með mannlífinu. Hún fær sumsé pláss til að segja að íslenskar konur sem ganga Laugaveginn séu almennt of feitar, í forljótum flíspeysum og síðbuxum, með hálfgerðar herraklippingar (sem er náttúrlega fyrir neðan allar hellur) og ljótar gleraugnaumgjarðir. Ungir karlmenn séu mun meira smart en ungar konur og yfirleitt ekki feitir. Niðurstaða þessa Fréttablaðssérfræðings um æskilegan klæðaburð er sú að sjálfsvirðing kvenna hafi farið þverrandi með árunum. Heyrðist konan tauta þetta fyrir munni sér á Laugaveginum? Hringdi einhver þetta inn sem fréttaskot? Var þetta lesendabréf sem ákveðið var að búa til frétt úr (í stað þess að setja það í geðsjúklingaskúffuna, sem þó hefði verið eðlilegra)? Hver er fréttin og hvert er samhengið? Það er löngu tímabært að ég komi því hér á framfæri að mér finnst vegavinnustrákar almennt ófríðari og ólögulegri í alla staði heldur en þeir voru fyrir u.þ.b. fimmtán árum. Flestir vegavinnustrákarnir sem ég sá þegar ég gekk ALLA Hringbrautina í dag voru bölvaðir horgemlingar og ekki sexí fyrir fimmaura. Vöðvamassi þessara ungu manna hefur áreiðanlega rýrnað um 30 prósent á þessum árum. Þeir klæðast heldur ekki lengur þröngum gallabuxum (til þess að undirstrika karlmennsku sína, eins og þeir ættu að gera) heldur eru þeir flestir í víðum buxum sem hanga varla uppum þá. Hvað er til ráða? Hverju er um að kenna? Hefur sjálfsvirðing ungra vegavinnumanna farið þverrandi með árunum? Ég hef þungar áhyggjur af þessu. ::: 13:57 ::: Thorunn 14.6.05 Dagur í lífi* Einangrun síðustu vikna hefur verið ansi svívirðileg og margir vina pönkarans hafa þurft að sætta sig við það að hann vinnur ekki á sömu tímum og aðrir - og geðslag hans í vinnutörnum er ekki til að hrópa húrra fyrir (svo tekið sé mildilega til orða). Grár og gugginn pönkari með úfnar augabrúnir ákvað að við svo búið mætti ekki standa og pantaði sér tíma á snyrtibúllunni við Skólavörðustíginn. Á leiðinni ákvað hann að reyna að virkja einn af vinum sínum til að hitta sig í kaffi að snyrtingu lokinni. Hringdi í Nornina, en hún var í Hvalfjarðargöngunum í vinnuferð, sennilega á leið með stóra kókosbollusendingu uppá Skaga og ekki væntanleg aftur fyrr en í kveld. Þá hringdi pönkarinn í karlkyns vin sinn sem dundar sér við það þessi misserin að raða bókunum sínum og blöðunum í þartilgert geymsluhúsnæði útí bæ. Hann hefur nefnilega "bókað sig" út úr íbúðinni sinni. Vinurinn sagðist vera svo langt á eftir áætlun að hann hefði ekki tíma til þess að hitta pönkarann. Að síðustu var hringt í aristókratavinkonuna, en pönkarinn gat ekki einusinni stunið upp erindinu því hún svaraði svona í símann (heldur geðvonskulega): "Hringi í þig á eftir!" Þegar pönkarinn lagðist á bekkinn hjá bestu snyrtidömu í heimi leið honum einsog engum þætti vænt um hann. "Loksins þegar ég kem mér útúr húsi þá vill enginn hitta mig. Piff. Enda er ég ljót og leiðinleg og feit og misheppnuð." Svona hugsaði pönkarinn og var gráti nær. En það var áður en hann var nuddaður og maskaður og plokkaður og litaður og hreinsaður. Og áður en snyrtidaman talaði blíðlega við hann um alla skapaða hluti. Já, það var löngu áður en hann fékk það á tilfinninguna að það skipti í raun og veru öllu máli hvort línan á augabrúnunum væri hækkuð um 1 mm eða ekki. Enda snérist heimurinn við um leið og Madame pönk steig uppúr stólnum og kveikti á símanum. Skyndilega hringdi vinkona að austan, sem pönkarinn hafði ekki hitt mánuðum saman, hún var í nágrenninu og vildi endilega hitta hann. Sest var á Sólon og spjallað um hitt og þetta og það var svo fínt að sitja með þessari fínu vinkonu að pönkarinn leiddi hjá sér viðbjóðslega vonda þjónustu á Sólon og hélt dágóðu smæli allan tímann, meiraðsegja meðan hann borgaði. Vinkonan kvödd með virktum og pönkarinn hjólaði Laugaveginn næstum á enda til að kaupa sér skó sem hann á innleggsnótu fyrir, en er bara að bíða eftir að þeir fáist í númerinu 39, sem er einmitt hans númer. Rúmur mánuður hefur liðið síðan innleggsnótan var gefin út, en 39 fæst ennþá ekki í hillum verslunarinnar. En jafnvel það hrein ekki á vellíðunarárunni í kringum pönkarann. Hann hjólaði hress til baka og hitti ekki bara eina, ekki tvær og ekki þrjár, heldur FJÓRAR manneskjur sem pönkaranum hefur af ýmsum ástæðum ekki þótt þægilegt að hugsa til undanfarið. Eina af manneskjunum hefur honum ekki þótt þægilegt að hugsa til síðustu átta árin. Skipti engum togum að hann kastaði nokkuð glaðlegri kveðju á tvær af þeim, og bókstaflega talaði heillengi við eina, og talaði svo dágóða stund við þá manneskju sem honum hefur ekki þótt þægilegt að hugsa til í heil átta ár. Ekki leið pönkaranum vitund illa meðan á þessu stóð, heldur var bara glaður í sinni. Drakk svo meira kaffi og allt það, skoðaði bækur...the usual stuff áður en hann hjólaði heim, en þá var líka orðið ansi kalt. Á Hofsvallagötunni mætti pönkarinn Þórarni Eldjárn. Hann var í NEONgrænum bol og hélt í band, en á hinum enda bandsins var hundur. Þess má geta að pönkaranum þykir Þórarinn Eldjárn æðislegur af mörgum og margvíslegum ástæðum, en girnist hann þó ekki kynferðislega. *Þegar pönkarinn vann á DV fyrir lööööngu síðan, þá var það eitt af hans skylduverkum að láta frægt fólk skrifa klausu með þessari yfirskrift í Helgarblaðið. Það var einstaklega þreytandi. ::: 21:11 ::: Thorunn 13.6.05 Góðmennskan Vaknaði fimm í morgun til þess að fara að skúra í síðasta skiptið fyrir sumarfrí. Júhúhúhú! En þar sem ég gat ekki sofnað fyrr en klukkan að verða þrjú í nótt, þá gefur auga leið að ég þurfti að leggja mig örlítið eftir hádegið. En ég gleymdi að taka með í reikninginn að fólk gengur almennt af göflunum þegar veðrið er svona gott. Drengur á þrítugsaldri, sem ég held að búi hér í húsinu, (amk gera foreldrar hans það) tók sig til og ryksugaði bílinn sinn í bílskúrsdyrunum litlu eftir hádegið. Á meðan hann ryksugaði langaði hann að hlusta á þungarokk. En það bara heyrðist svo hátt í ryksugunni að hann þurfti að stilla þungarokkið á alhæsta styrk til þess að heyra líka í því. Og svo þótti honum um að gera að ryksuga VEL og vandlega fyrst hann var nú byrjaður á þessu á annað borð. Ég ímynda mér að hann hafi verið glaður og reifur þegar hann lauk verkinu og hugsaði: "Þetta er bara skrambi vel gert hjá mér! Enda tók þetta fullar tvær klukkustundir." Ég er viss um að drengurinn leiddi ekki hugann að því eitt augnablik að svefnherbergisgluggi kjallaraholunnar er beint á móti bílskúrsdyrunum. Og innan gluggans lá þreyttur pönkari að rembast við að sofna. En sofnaði náttúrlega ekki neitt fyrir ryksuguhávaðanum og auk þess hafði ég þungar áhyggjur af ömurlegum tónlistarsmekk drengsins, sem á áreiðanlega eftir að koma honum einhverntíma í koll. Hefði auðvitað tekið þennan kattþrifna þungarokkara og aflífað hann með einu handtaki, ef ég væri ekki svona dæmalaust góð og skilningsrík. Ég skil ofurvel að fólk skuli hegða sér eins og hálfvitar í yndislegu veðri. Ég skil nefnilega sálirnar í samborgurunum mínum og ég umber þá með glöðu jafnaðargeði. En nú sem fyrr kemur góðmennskan hastarlega niður á mér sjálfri. Ég er of þreytt til að ná að einbeita mér. Nokkrir extraspesíal-latté-Tp bæta lítið sem ekkert úr skák. Æææææ. ::: 16:20 ::: Thorunn 11.6.05 Ónýtt lyklaborð og óbærilegur kynþokki Pönkarinn segir farir sínar ansi holóttar eftir hina síðari daga. Í fyrragær var hann að skauta um á netinu (einsog hann gerir stundum) þegar hann rak augun í fyllerísmynd af góðkunningja sínum á síðunni hennar Hildar rassaboru. Við það að sjá myndina heltóku pönkarann púkar og djöflar af alóhuggulegustu sort og samstundis ákvað hann að skilja eftir sig andstyggilegt komment. Hann ætlaði að líkja vini sínum við annað skáld (sem bar sama nafn og drakk sig kurteislega í hel fyrir allmörgum árum) og gera þar með ægilegt grín að honum. Nema hvað. Þar sem pönkarinn sat, hugsaði eins og jarðálfurinn Láki: "En hvað það er gaman að gera öðrum illt!" og studdi fingri á lyklaborð, þá komst hann að því, sér til hrellingar, að lyklaborðið virkaði ekki. Hann reyndi og reyndi og reyndi en ekkert gekk. Hann reyndi líka að leggjast í þunglyndi og athuga hvort lyklaborðið lagaðist ekki við það, en sú viðleitni endaði bara í enn dýpra þunglyndi. Til þess að gera langa sögu aðeins styttri, þá þurfti pönkarinn að kasta sér í geðveika föstudagstraffík Kringlunnar og þröngva sér inn í hrollvekjandi tölvuverslun (með tilheyrandi snertingu við allskonar pestarberandi skepnur) til þess að kaupa sér nýtt lyklaborð. Það var skelfilegra en orð fá lýst. Þegar pönkarinn kom heim með búnaðinn þorði hann ekki fyrir sitt litla líf að klára að skrifa kommentið sem hann ætlaði að skrifa. Hann trúði því að lyklaborðsbölvunin væri einmitt hinu óskrifaða kommenti að kenna og hann hét því við allar helgar vættir að skrifa aldrei aldrei aftur óhróður um vini sína á netið. --- Yngsti bróðirinn dvelur í pönkaragreninu um helgina og þessvegna var farið í Kolaportið í dag. Þar keypti bróðirinn sér haug af drasli (já nú verður móðirin Aðalheiður aldeilis fúl, hehehehehehe), einkaerfinginn fjárfesti í bók með teikningum af öllum Star Wars arkítektúrnum og pönkarinn sjálfur nældi sér í þrjár bækur sem hann sárvantaði. Ekki nóg með það. Til þess að endurnýja kynnin við gamla daga staðnæmdist pönkarinn við bás með hernaðardóti og gramsaði eins og hann ætti lífið að leysa. Eftir langa mæðu ákvað hann að kaupa sér gráan bol með áletruninni ARMY þvert yfir brjóststykkið og var nokkuð kátur með þau kaup. Heima var bolurinn mátaður og pönkaranum beinlínis krossbrá þegar hann leit í spegil. Sjaldan hafði kynþokki hans verið jafn óhugnanlega áberandi. Þrýstinn barmurinn fyllti dásamlega vel út í gráa bolinn, sem einnegin var í dularfullri og æsandi sétteringu við grágrænu augun. Pönkarinn starði hugfanginn í spegilinn þar til honum beinlínis stóð stuggur af fegurð sinni. Þá fór hann nú úr bolnum og í annan ljótari, bara til þess að geta einbeitt sér að því sem hann þurfti að gera. --- Ekkert fleira fréttnæmt hugkvæmist fréttastofu pönkarans að hamra á nýja lyklaborðið í bili. So long sweethearts. ::: 23:50 ::: Thorunn 6.6.05 Séð&lesið Þegar ég leyfi mér að kasta mæðinni í skúringadjobbinu, tek af mér skupluna og fæ mér hressandi svaladrykk, þá les ég stundum blöð og tímarit sem ég myndi aldrei tíma að kaupa mér. Og margs verð ég nú vísari við lesturinn. Tildæmis las ég það í gær að Kári Stefánsson á von á barni með barnsmóður Ceresar 4. Saup ég hveljur við þær fréttir. Ég las líka að Bubbi er byrjaður með ljóshærðum tannlækni og er alveg æðislega hamingjusamur. Fylgdi sögunni að þegar tannlæknaljóskan gerir við tennur, þá vefur hún teppi utan um sjúklinga sína í stólnum og setur sólgleraugu á nefið á þeim til þess að tannlæknaljósið blindi þá ekki. Svo las ég að Tommy Lee, barnsfaðir Pamelu Anderson, er víst með lim á stærð við málningarrúllu. Það var nefnt í framhjáhlaupi í grein um annað efni, eins og þetta væri staðreynd á allra vitorði. Mér brá svo mikið við þessa myndrænu líkingu að ég hef alveg gleymt í hvaða blaði, í hvaða grein, í hvaða samhengi. ::: 15:43 ::: Thorunn 5.6.05 Tónleikar Pönkarinn viðurkennir fúslega að á árunum 1984-1985 (þá 13-14 vetra) var hann ákafur aðdáandi hljómsveitarinnar Duran Duran. Þó að tónlist sveitarinnar sé allverulega frábrugðin þeirri tónlist sem seinna eignaðist hug pönkarans og hjarta, þá var þetta alvöru aðdáun. Pönkarinn hlustaði í raun og veru íhugull á tónlist Duran Duran, oft og lengi, en tók þó vitaskuld líka þátt í þessu óhamda æði stúlkna á hans reki, sem snérist einna helst um útlit hljómsveitarmeðlima. Flestum stelpunum þótti John Taylor sætastur. Hann hafði líka til að bera sannkallaða meinstrím-súkkulaðifegurð. Þær stelpur sem voru hrifnar af því sem var lítið og krúttlegt þótti Andy Taylor bera af öllum hinum, meðan trommarinn Roger Taylor sló í gegn hjá jarðbundnum og skynsömum stúlkum (eins og Ingu vinkonu minni). Eldri konum sem mynduðu sér skoðun á þessu fannst yfirleitt Simon Le Bon sætastur, sennilega vegna þess að hann var bæði hávaxinn og myndarlegur, öfugt við hinn vinsæla John Taylor, sem var ansi horaður og aumingjalegur þótt hávaxinn væri. Hljómborðsleikarinn Nick Rhodes notaði meiri andlitsfarða en allir hinir til samans. Hann þótti með afbrigðum kvenlegur og var því sterklega grunaður um samkynhneigð. Þess vegna fannst engum nema pönkaranum Nick Rhodes sætastur. Sú skoðun hans var mjög óvinsæl og þótti eiginlega jaðra við geðbilun, en samt sat pönkarinn fast við sinn keip. Með því hefur hann sennilega gert máttlitla tilraun til þess að synda á móti straumnum, þótt hann væri helsjúkt fórnarlamb múgsefjunar. Pönkarinn hefur alla tíð hugsað hlýtt til Duran Duran, þó að tímabil ofsafenginnar aðdáunar hafi verið stutt. Enn grípur hann einhver ljúfsár tilfinning þegar lagið Wild Boys, sem hann elskaði takmarkalaust um margra mánaða skeið, heyrist í útvarpinu. Mörg önnur lög sveitarinnar senda líka nettan nostalgíuhroll niður bakið á honum. Samt hefur pönkarann ekki langað eitt augnablik til að fara á tónleika Duran Duran sem verða hér í sumar. Hann hefur ekki hugmynd um afhverju. Alveg eins var þetta með Pixies, Lou Reed og fleiri artista sem hafa einhvern tíma verið í uppáhaldi, þegar þeir komu hingað til lands. Sennilega er það einhverfan sem orsakar að þarf mjög mikið til þess að koma pönkaranum út úr húsi og á tónleika þar sem eru mörg hundruð, ef ekki þúsundir ókunnugra látandi öllum illum látum. Já, það þarf mikið til, en nú stendur stendur svo sannarlega mikið til. 2. september verða tónleikar með Eminem í Parken. Þeir eru hluti af Evrópureisu hans sem ber yfirskriftina Anger Management. Eins og lesendur vita mætavel, þá er Marshall þessi Mathers afar náinn sálufélagi pönkarans. Því hefur hann í allan dag hlustað stíft á tónlist sálufélagans og þungbrýndur velt fyrir sér stöðu mála: Það sem mælir á móti því að pönkarinn fari á tónleikana er þetta: 2. september verður hann sennilega önnum kafinn við að leggja lokahönd á bókina. Já, hann telur fullvíst að hann verði á skríííming deddlæn, með öllum þeim taugaveiklunar- og geðofsaköstum sem því fylgir. Þá verður hann sennilega líka ægilega fátækur vegna þess að þá verður fyrirframgreiðslan búin. Já telja má fullvíst að pönkarinn verði farinn að tína dósir upp úr ruslatunnum og gera tilraunir til þess að selja blíðu sína á Kaffi Austurstræti þann 2. september. Það sem mælir með því að pönkarinn fari á tónleikana er þetta: HANN LAAAAANGAR SVO ÓBÆRILEGA MIKIÐ!!! ::: 00:49 ::: Thorunn 3.6.05 Home alone Páll Ásgeir (eða Hálendingurinn, eins og ég kýs að kalla hann) var í Kastljósinu áðan og talaði m.a. af ástríðu um villiböð. Ég held svei mér að ég hafi ekki heyrt þetta orð fyrr. But I do get the picture: Djúpur drullupollur utan Stór-Reykjavíkursvæðisins sem kafloðnir og skítugir ferðalangar dýfa sér berstrípaðir ofan í. Þegar ég var á sextánda ári fór ég í villibað (þó að ég vissi ekki að það væri kallað þessu nafni). Ég man ekkert hvar það var á landinu en held að það hafi verið fyrir norðan. Hið snarvillta bað var heitt og það var innan í skrítnum helli. Ég var í sundbol. Einkaerfingi minn er staddur á Eskifirði. Þangað fór hann í dag ásamt móður minni, fósturföður og yngsta bróðurnum. Ég sit alein heima og er að vinna. Annars hef ég einhverja ónotakennd í maganum. Mamma sagði mér áðan að blaðamaður DV hefði hringt í dag og spurt hvað henni fyndist um mig. Þetta þykir mér stóreinkennilegt. Af hverju í ósköpunum? Hafa nú öll mín ólýsanlega hræðilegu glæpaverk komist upp? Verða þau skeggrædd í blaði morgundagsins og móðir mín í ofanálag látin úthúða mér? Úff, mér líst ekkert á þetta. ::: 20:45 ::: Thorunn 1.6.05
::: 14:13 ::: Thorunn Nöldur og neytendahorn "Kynvillingarnir, eða attaníossarnir eins og þeir eru stundum kallaðir, hafa dvalist í skápnum svo lengi sem menn muna og eru taldir afkomendur írskra laumuhomma sem földu sig sem kunnugt er undir þiljum íslenskra víkingaskipa á landnámsöld og iðkuðu þar ástarleiki og útsaum." Þessu stal ég af Baggalúti núna áðan til þess að rétta fram sýnishorn af því eina sem hefur kætt mig á netinu síðustu sólarhringa. Nei ég lýg því. Mér fannst fyrirsögnin Bruni SP mjög vel til fundin og svo hló ég svolítið inní mér þegar ég las skrif sj um villta vinstrið. En þar með er það líka upp talið. Sem betur fer sé ég fram á HRIKALEGA vinnutörn næstu fjóra mánuði, því ég er alveg búin að fá ógeð á þessu netbrölti. Og bloggskríbentar eru nú alveg kapítuli út af fyrir sig. Hvers vegna er fólk almennt svona LEIÐINLEGT? Og þau fáu sem eru skemmtileg (sjá tengla hér til hliðar) hvers vegna eru þau svona LÖT? Jæja, af því að ég er fáviti, þá ætla ég samt að reyna að gera (net)lífið skemmtilegra (eins og ritstjórar S&H segja í þann mund sem þeir hafa af einhverjum æruna) með Neytendahorni T.p. Pönkarinn er svo góður í sér að hann er gjarn á að gleyma yfirsjónum annarra. Þegar kemur að verslun og viðskiptum bætist slappt fjármálavit og almenn heimska ofan á hæfileika pönkarans til að fyrirgefa og útkoman verður því stundum sú að hann lætur svindla á sér. Ekki nóg með það, hann hefur ekki alltaf rænu á því að kvarta og/eða beina viðskiptum sínum annað, heldur brennir sig iðulega oftar en einu sinni á sömu vitleysunni. Með því að setja saman þennan lista yfir góða og vonda staði í borginni hyggst pönkarinn koma í veg fyrir það, og um leið ráða lesendum sínum heilt í neytendamálum. Þessir staðir eru góðir: Tæ-Grill í Úlfarsfelli. Já, ég veit ég hef sagt það áður. Frábærlega góð þjónusta og djúsí matur. Sólon. Þar fæst besta kjúklingasamlokan í borginni og frönsk súkkulaðikaka ættuð frá himnaríki. Namm. Snyrtistofan Neroli, Skólavörðustíg. Þar er afburðafögur og hæfileikarík ung stúlka sem lætur gömlum og þreyttum pönkurum alltaf líða vel. Hún spjallar líka greindarlega og er ósínk á sýnishorn af allskonar dásemdum frá Clarins. Þessir staðir eru vondir: Hárgreiðslustofan í kjallara Hótels Sögu. Stofa sem heldur að hún sé í toppklassa (verðlagið er þannig)en skrapar í rauninni alveg botninn. Síðast þegar pönkarinn kom þaðan var hann með hárlit niður á mitt enni og óklipptan lokk aftan úr höfðinu, en þurfti samt að greiða yfir 8000 krónur fyrir óhugnaðinn. Ojbjakk. Björnsbakarí Hringbraut. Pönkaranum finnst stundum gott að fara í bakarí eftir strembnar skúringar á morgnana og kaupa sér ostaslaufu/croissant og kókómjólk. Síðustu tvö skipti sem hann hefur valið þetta bakarí hafa ostaslaufurnar verið ostlausar og kókómjólkin moðvolg. Afgreiðslustúlkurnar í ofanálag kuldalegar og utanviðsig. Puff. Snyrtistofa Baðhússins. Þar hafði pönkarinn legið sæll og glaður misserum saman þegar hann varð tvisvar í röð fyrir ömurlegri lífsreynslu. Geðstirð snyrtidama reifst við hann um lögun augabrúna og ýtti honum hranalega niðurá kaldan bekk (áður hafði hann vanist því að fá utanum sig hlýja ábreiðu og hlusta á slökunardisk #37 eftir Friðrik Karlsson...) - og í seinna skiptið átti pönkarinn pantaðan tíma en seinkaði um tíu mínútur og hann hringdi kurteis til þess að láta vita...nei, nei, honum var sagt að hann þyrfti þá ekkert að ómaka sig við að koma! Fnæs! P.S. Nú lítur þetta svolítið út eins og pönkarinn geri ekkert annað en að liggja á snyrtistofum. Þá skal málið útskýrt þó að engum komi það náttúrlega rassgat við. Pönkarinn hlaut úr genamengi móður sinnar augabrúnir all-hrikalegar, sem hann verður að láta snyrtidömur halda í skefjum, þó ekki væri nema af tillitssemi við samborgarana. Til þess að lesendur átti sig á alvöru málsins má geta þess að ef Bjarni Fel. kæmist í námunda við pönkarann í augabrúnavexti, þá myndi hann líka gera eitthvað í sínum málum. Svo þegar pönkarinn er orðinn mjög bólugrafinn og ófrýnilegur þá fer hann stundum í andlitsbað. Basta. ::: 11:49 ::: Thorunn |
|
||||
